دف
فوریه 28, 2016
گیتار
فوریه 28, 2016

ساز تنبور

هنر معجزه عشق است. هرلحظه به شکلی و یا فرزند عشق است. که هردم به لباسی هنر تفسیر عشق است. نتیجة نهایی و هدف اصلی از خلق یک پدیده هنری تعبیر و تفسیر رمز و راز عشق رفته است دردل صاحب هنر که جز از این طریق قدرت بازگوی غوغای درون خود را نداشتند زیرا «من عاجزم زگفتن و خلق از شنیدش»
– هنر جلوه‌های گوناگون و بسیار دارد که هریک به نوعی تعبیر عشق‌اند، گاهی پیام هنرمند عاشق به اهل راز ، از راه چشم قابل دریافت است در قالب نقاشی، پیکر‌تراشی، … خوشنویسی و گاه این پیام سمعی است و درک آن از راه شنیدن میسر است که دو تجلی عظیم آن یکی شعر است و دیگری موسیقی که این دو برای رسانیدن پرندة معنی به آشیانة فهم دو بال پروازند. [برگرفته از کتاب از دیرباز تاکنون (تنبور) (نوشته سید خلیل عالی‌نژاد)]

شیوه نواختن
عمل مضراب کاری (مضراب زدن) معمولاً با چهار انگشت دست راست و به ندرت با پنج انگشت انجام می‌گیرد. مهمترین مضراب در تنبور در اصطلاح محلی «شُرّ» نام دارد که عبارتست از برخورد نوک انگشتان مذکور با تمامی سیمها در منطقة پنجه گرد. از پایین به بالا بطوریکه کف دست و انگشتان بدور محور هیچ حالتی نیمه دورانی به خود بگیرد.
این مضراب یکی از مضرابهای چپ در تنبور است.
– مضراب مهم دیگر: مضراب راست است. (8) که عبارت از برخورد ناخنهای 4 انگشت دست راست با تمامی سیم‌ها از بالا به پایین.
– مضراب مهم دیگر: مضراب چپی است که بوسیلة انگشت اول و چهارم یعنی سبابه و …… انجام می‌شود که «دو تک» نام دارد. برای اجرای آن نوک دو انگشت یاد شده از پایین به بالا سیم‌ها را به صدا درمی‌آورد.
– مضراب دیگر: مضراب تکِ چپ است که با انگشت اول یعنی سبابه انجام می‌شود.
– مضراب دیگر: مضراب تکِ راست که با انگشت اول…
(که اصولاً مضراب است یعنی حرکت دست از سمت بالا به سمت پایین) صفحه در ساز (8) و مضراب چپ حرکت دست از سمت پایین به سمت بالای صفحه در ساز است (7)
– مضراب دیگر: مضراب ریز یا توالی کند یا تند چپ راست با سرانگشت اول است.